Archiwa: akceptacja - Pani Miniaturowa

10 największych osiągnięć w życiu – a na co mi to?!

20 września 201720 września 2017 Pani Miniaturowa komentarzy 9 10 największych osiągnięć w życiu, akceptacja, co muszę robić by móc się nazywać dobrym człowiekiem, co osiągnąłem w życiu, co to znaczy być dobrym człowiekiem, czy jestem dobrym człowiekiem, czy jestem wartościowym człowiekiem, jakie mam osiągnięcia, life goals, moje największe osiągnięcia, moje największe osiągnięcie, największe osiągnięcia, największych osiągnieć, trzeba znać swoją wartość, wady, wartość, wartość człowieka, zalety, znaj swoja wartość

Wchodzę w szkic „10 największych osiągnięć w życiu” i zastanawiam się po kiego wafla wpisałam taki temat. Jak zwykle nie

Macierzyństwo Osobiste przemyślenia

Bałam się podwójnie – krótko o miniaturowym macierzyństwie

9 września 2017 Pani Miniaturowa komentarzy 16 akceptacja, bałam się, bałam się podwójnie, bałam się że dzieci będą dokuczały, boję się reakcji dzieci, boję się reakcji innych ludzi, dzieci śmieją się z mojego dziecka, dzieci śmieją się z mojego syna, naucz dziecko szacunku, niepełnosprawni, niskorosłość, śmieją się ze mnie, stało się to czego się bałam, szacunek, tak bardzo się bałam, tolerancja

Tak już życie jest skonstruowane, że zawsze mamy sporo zmartwień, ale też mnóstwo radości. Ile kobiet tyle historii macierzyństwa. Bycie rodzicem

niska taka mała

Macierzyństwo Niepełnosprawność okiem kobiety Osobiste przemyślenia

Mama, dlaczego jesteś taka mała?

15 lutego 201728 grudnia 2017 Pani Miniaturowa komentarze 33 akceptacja, brak tolerancji w szkole, dzieci dokuczają mojemu dziecku, dzieci niepełnosprawnych rodziców, dzieci śmieją się z mojego dziecka, dzieci wstydzą się niepełnosprawnych rodziców, dziecko, emocje, jestem niepełnosprawną mamą, ludzie mnie wyśmiewają, ludzie wytykają mnie palcami, mama, moje dziecko jest prześladowane w szkole, moje dziecko się mnie wstydzi, niepełnosprawna mama, niskorosłość, odmienny wygląd, problemy niskich ludzi, problemy w szkole, syn, tolerancja

Mniej więcej od dwunastego roku życia zaczęłam przyciągać dziwne spojrzenia ludzi. Coś im we mnie nie pasowało. Wtedy jeszcze nie